Περί ελληνικότητας...

(Διαλόγου Μπόρχες, Σάμπατο συνέχεια...)


ΜΠΟΡΧΕΣ: Ο Γουάιλντ έλεγε ότι οι Έλληνες ήταν ένα έθνος κριτικών.
ΣΑΜΠΑΤΟ: Ως προς αυτό ήταν πολύ "Αργεντίνοι". Θέλω να πω ότι εδώ πάντα υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να πουν την άποψή τους και να λύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα από το τραπέζι ενός καφενείου. Οι Έλληνες έμοιαζαν πολύ με εμάς. Είναι πασίγνωστο ότι είναι πολυλογάδες. Ο Σωκράτης ήταν ένας φιλόσοφος του καφενείου, του άρεσε να κουβεντιάζει με τους μαθητές του στις γωνιές των δρόμων των Αθηνών. 
ΜΠΟΡΧΕΣ: Ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου μπορεί να μη συναντάται σε  άλλες χώρες. 
ΣΑΜΠΑΤΟ: Δεν αρνούμαι αυτές τις αξίες. Απλώς λέω ότι τα τυπικά ελαττώματα των μεσογειακών λαών τα έχουμε κι εμείς. 
ΜΠΑΡΟΝΕ: Μιλάτε για διανοητικά ελαττώματα; 
ΣΑΜΠΑΤΟ: Ας τα ονομάσουμε καλύτερα διανοητικά γνωρίσματα. 
ΜΠΟΡΧΕΣ: Σε κάθε περίπτωση, έχω την εντύπωση πως η σκέψη ενδιαφέρει τους λαούς αυτούς. Έχουν μια ιδιαίτερη ικανότητα να σκέφτονται και να εκφράζουν τη διαφωνία τους. 
ΣΑΜΠΑΤΟ: Η δυτική σκέψη ξεκινάει από την Ελλάδα. Γα το λόγο αυτό πιστεύω Μπόρχες, ότι οφείλουμε στους Έλληνες πολλές αρετές και άλλα τόσα κουσούρια. Εννοώ την εξύψωση της λογικής , και την απαξίωση των άλογων χαρακτηριστικών του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Σωκράτης, απαξίωσε αυτό το βασικό συστατικό της θρησκείας που είναι η συγκίνηση, το συναίσθημα. 
ΜΠΟΡΧΕΣ: Πιστεύω ωστόσο ότι πρόκειται για ένα γεγονός μη αναστρέψιμο. Είμαστε αναπόφευκτα Έλληνες.

Για την ποίηση των απλών πραγμάτων

" Ο Χουάν ντε Μαϊρένα ανέβασε κάποτε τον καλύτερο μαθητή του στον πίνακα και τον έβαλε να γράψει τη φράση: " Τα συνήθη γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στις πολυσύχναστες οδούς". Ύστερα του ζήτησε να προσδώσει ποιητική μορφή στη φράση. Ο μαθητής σκέφτηκε για λίγο, έπειτα έγραψε: "Τα πράγματα που συμβαίνουν στο δρόμο". Ο Μαϊρένα τον συνεχάρη. Θα μπορούσε βέβαια να πει κανείς πως μια φράση όπως "τα πράγματα που συμβαίνουν στο δρόμο" δεν είναι ποίηση. Αλλά ούτε η άλλη εκδοχή είναι ποιητική. Είναι απλά φρικτή"

(Από τους Διαλόγους των Μπόρχες και Σάμπατο, εκδόσεις Printa)

Περί Θεού

ΜΠΑΡΟΝΕ: " και ποια είναι η γνώμη σας για το Θεό, Μπόρχες;

ΜΠΟΡΧΕΣ: ( Σε εμφανώς ειρωνικό τόνο) Πρόκειται για την κορυφαία επινόηση της φανταστικής λογοτεχνίας. Τα γεννήματα της φαντασίας του Γουέλς, του Κάφκα ή του Πόε ωχριούν μπροστά στο επινόημα της θεολογίας. Η ιδέα ενός τέλειου, παντοδύναμου όντος είναι κατεξοχήν φανταστική.  Θεωρώ τη θεολογία ως έκφανση της φανταστικής λογοτεχνίας. Πρόκειται για την εντελέστερη μορφή του είδους" 

Από τους διαλόγους των Μπόρχες- Σάμπατο, εκδ. Printa

Την ποίηση την κάνει η απουσία

Λέει ο Τίτος Πατρίκιος;

" Όπου σε άγγιζα, πονούσα.
Όπου δε σε άγγιζα, πονούσα".

Μα πού είναι εδώ η ποίηση;
Στην απουσία του πάλι.

Η ποίηση χρειάζεται μια σχισμή στο βράχο. Εκεί θα φυτρώσει. Στο ραγισμένο. Όχι στο συμπαγές.