ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗ, ΠΕΖΗ ΟΧΟΥΜΕΝΗ

Η ταχεία της Πεζής Οχούμενης ετοιμάζεται για αναχώρηση. Παρακαλούνται οι  κ. κ. επιβάτες και επισκέπτες όπως επιβιβασθούν. Θα ταξιδεύουν για πάντα. Ουράνιος  μηχανοδηγός η Αγγελική Πεχλιβάνη. Προορισμός: ένα βήμα της ποίησης παραπέρα, κι αυτό δεν είναι λίγο. Προχωράμε οχούμενοι. Μπορεί με αγκομαχητό στις ανηφόρες. Κάποιες φορές ίσως κολλήσουμε. Θα συνεχίσουμε πεζή. Ποτέ όμως με τα πόδια. Πάντοτε με φτερά.

Παρακαλώ αφήστε τις αποσκευές σας στην πλατφόρμα. Ελάχιστα θα σας χρειαστούν. Εδώ η μαγεία φτιάχνεται μόνο από λέξεις, ρώσικες στέπες, έρωτα και γάτες.

Στάση πρώτη: εκεί στον παγωμένο Βορά, Πασών των Ρωσιών και κατά την Αγγελική, πασών των μαγικών ρεαλισμών. Νίζνι Νόβγκορν, για να παραλάβουμε τηλεγράφημα του Θεού Λένιν, που αγάπησε με πάθος την ανθρωπότητα αλλά όχι τον ίδιο τον άνθρωπο. Στις ουρές του Υπουργείου Εσωτερικών θα πετύχουμε την Αχμάτοβα να στέλνει δέμα. Τον Βόλγα θα διαπλεύσουμε ακούγοντας Ochi Chernye. Μόσχα - Αγία Πετρούπολη και νήσος Σαχαλίνη. Άγνωστος τόπος, νέα γλώσσα καμωμένη από αλάτι, πάγο, ψάρια. Αναδύεται από τα κρουσταλλιασμένα νερά, από τη άβυσσο στο φως, σαν άλλη Κομμαγηνή.

Επόμενη στάση: Πατερούληδες της ποιήσεως στο εικονοστάσι των Αγίων:  ο Μανόλης Αναγνωστάκης σκαλίζει μια παρένθεση, ο Αρχάγγελος Σικελιανός κραδαίνει τη ρομφαία,  η μάγισσα Τζένη Μαστορεύει φίλτρα αθανασίας, ο μικρός Γιωργής Βιζυηνός καταδικασμένος στις φλόγες μιας αιώνιας νηπιότητας, ο Μίμης Σουλιώτης στης Φλώρινας τον Πανάγιο Τάφο, ο Μιχάλης Γκανάς τα σπάει στα Γυάλινα Γιάννενα. Κι άλλοι πολλοί. Κυρίως ο Καβάφης.

Στάση για ανεφοδιασμό: στης Γλώσσας, πού αλλού; Γλώσσα με άποψη, με τρέλα, με δέος, με λατρεία. Άλλοτε με βάραθρα ανοιχτά στο Χαϊκού για τον Γιόχαν (που η Αγγελική τα υπερπηδά σαν παιχνιδάκι), άλλοτε με γλύκαν άφατον και υγρά πολλά βουτηγμένα στο μέλι ή με γουργουρητά γατίσια. Η Αγγελική κρέμεται από κλωνάρι τρυφερό, και δεν γκρεμίζεται, όπως λέει, στην άβυσσο της ακαταληψίας. Ίπταται πάνω από τα ταραγμένα νερά. Μήγαρις...;

 Επόμενη στάση: Αυτή, που όπως είπε κι ο Νίτσε, αν δεν υπήρχε, ακόμα κι ο Θεός (που δεν υπάρχει, και το ξέρει) θα βαριόταν. Η μουσική βεβαίως. Η ταχεία της Πεζής Οχούμενης, προχωρά βαθιά στα σκοτάδια της ρώσικης νύχτας, στην καρδιά του μαύρου δάσους,  πάμφωτη η ίδια, αφήνοντας πίσω της στον παγωμένο αέρα νότες διάφανες, τσιγγάνικα βιολιά, μουσικές του Κάτω Κόσμου, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου.

Τελικός προορισμός: η Συμφιλίωση με τον Έρωτα, με τον Θάνατο, με τη Σιωπή. Με τον εαυτό μας. Τον υπέρβαρο, τον υπέργηρο, τον υπέρμωρο. Τον υπέρμαχο. Με τον χρόνο. Γιατί το ταξίδι της Πεζής Οχούμενης, δεν είναι μόνο ένα ταξίδι στο χώρο. Είναι πρωτίστως ένα ταξίδι στον χρόνο. Προς όλες τις κατευθύνσεις.

Φαντάζομαι την Αγγελική ανάμεσα στους διάφορους σταθμούς να χαζεύει από το τζάμι όσους στέκονται στην παγωμένη αποβάθρα και περιμένουν να επιβιβαστούν. Ή να βλέπει να δέντρα να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα πίσω καθώς διασχίζει νυσταγμένες επαρχιακές ράγες. Χωμένη στη ζέστα του μυαλού της, με τα φλογοβόλα μαλλιά να ανεμίζουν στο ελαφρύ αεράκι που μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο, μέσα σε άριες από όπερες, Leonard Cohen ή την παγωμένη θάλασσα ήχων του Φίλιπ  Γκλας. Πού και πού μία νιφάδα από το πουθενά, τόσο λεπτή σα φτερό στρουθοκαμήλου αιωρείται για λίγο, στροβιλίζεται και κολλάει στο κοκαλωμένο παρμπρίζ κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα.  Είναι η πρώτη αράδα ενός ποιήματος.


A capella

Ούτε με μεθυσμένα μπλουζ
ούτε με άριες του bel canto.
Με πολυφωνικό ηπειρώτικο
a capella
θα σου τραγουδήσει 
ο θάνατος. 

Το βιβλίο της Αγγελικής Πεχλιβάνη Πεζή Οχούμενη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη, Αθήνα 2018.