Νικόλας Σεβαστάκης, Βέβηλες σκέψεις
Η χαρά δεν είναι στο ακολούθημα. Η χαρά είναι στο κουτούλημα
Νικόλα, γεμίζεις "τις ασπόνδυλες μέρες, σπονδές στον Θεό της ανίας" (βέβηλες σκέψεις, νο 5).
11
Το παρελθόν με καθορίζει γιατί αναγκάζομαι να το επινοώ και όχι απλώς να το υφίσταμαι.
13
Πιάνομαι απ' το παρελθόν μου όπως ο γέρος από το στασίδι της εκκλησίας. Θέλω να προσευχηθώ ή να "πάρω έναν υπνάκο" μέσα στην τόση (ψεύτική) ευσέβεια;
15
[...] Υποτίθεται ότι περιμένω την ευτυχία ενώ τις περισσότερες φορές απεργάζομαι με ζήλο την απώλεια, την απομάκρυνσή της. Ίσως γιατί στην πραγματικότητα υπάρχει κάτι πιο συναρπαστικό από την ευτυχία και το ειρηνικό ιδεώδες της: ένα ανελέητο πεπρωμένο μέσα στο οποίο πιστεύω ότι ζω επιτέλους ένα δράμα, ότι έχω Ιστορία, ότι είμαι υποκείμενο ή αντικείμενο μιας πλοκής[...]Το Ασυνείδητο αγαπά τις πανωλεθρίες.
16
Το ποίημα δεν κάνει Ιστορία. Η γραφή δεν είναι πράξη αλλά πεπρωμένο. Το ποίημα υπόσχεται το εκτός Ιστορίας.
21
Ο Μεσσίας είναι αυτός που φροντίζει πάντα να μην έρχεται. Ο προφήτης είναι εκείνος που φροντίζει πάντα να διαψεύδεται.
27
Η σιωπή δεν διδάσκει. Διογκώνει.
30
Η σκέψη πέφτει σαν το χιόνι. Είναι ο Χειμώνας του σώματος.
52
Η μεγαλούπολη είναι ο παράδεισος της δεισιδαιμονίας. Όλοι οι δαίμονες και οι άγγελοι υπερίπτανται έξω.
89
Αττική ηλιοφάνεια, έρωτας ερωτευμένος με τον εαυτό του, απόλυτη κατάφαση, αόριστο πένθος.
90
Το καλύτερο δεν υπήρξε παρά εκεί που δεν ακολουθήσαμε.
125
Το ρήμα "Είμαι" κλίνεται μέχρι τελικής Πτώσεως.
Η χαρά δεν είναι στο ακολούθημα. Η χαρά είναι στο κουτούλημα
Με το Νικόλα Σεβαστάκη γνωριστήκαμε πίσω στη δεκαετία του '90. Εκείνος με κοντά μαλλιά και γλώσσα κοπίδι. Εγώ με χαίτη χίπικη και τρικυμία εν κρανίω. Εκείνος μεταπτυχιακός τότε στο Βέλτσο. Εγώ "με τα κρεμμυδάκια" στο Φιλολογικό Ιωαννίνων. Αργότερα οι δρόμοι μας χωρίσανε αν κι εγώ στα κρυφά, πότε Πολιτεία, πότε σερφάρισμα, τις έριχνα τις ματιές μου στα γραπτά του. Δε θα ακολουθήσω την ακαδημαϊκή, δυσθεώρητη πορεία του. Θα μιλήσω όμως για τη χαρά, όχι να ακολουθείς, αλλά να κουτουλείς. Στο χαμηλοτάβανο νησί, όπου το θέμα της ημέρας είναι αν έδεσε η σκούνα και αν φρεσκάρισε ο καιρός, το να πέφτεις πάνω στις βέβηλες σκέψεις ενός νου που τολμά ακόμα ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ, είναι κάτι παραπάνω από χαρά. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
11
Το παρελθόν με καθορίζει γιατί αναγκάζομαι να το επινοώ και όχι απλώς να το υφίσταμαι.
13
Πιάνομαι απ' το παρελθόν μου όπως ο γέρος από το στασίδι της εκκλησίας. Θέλω να προσευχηθώ ή να "πάρω έναν υπνάκο" μέσα στην τόση (ψεύτική) ευσέβεια;
15
[...] Υποτίθεται ότι περιμένω την ευτυχία ενώ τις περισσότερες φορές απεργάζομαι με ζήλο την απώλεια, την απομάκρυνσή της. Ίσως γιατί στην πραγματικότητα υπάρχει κάτι πιο συναρπαστικό από την ευτυχία και το ειρηνικό ιδεώδες της: ένα ανελέητο πεπρωμένο μέσα στο οποίο πιστεύω ότι ζω επιτέλους ένα δράμα, ότι έχω Ιστορία, ότι είμαι υποκείμενο ή αντικείμενο μιας πλοκής[...]Το Ασυνείδητο αγαπά τις πανωλεθρίες.
16
Το ποίημα δεν κάνει Ιστορία. Η γραφή δεν είναι πράξη αλλά πεπρωμένο. Το ποίημα υπόσχεται το εκτός Ιστορίας.
21
Ο Μεσσίας είναι αυτός που φροντίζει πάντα να μην έρχεται. Ο προφήτης είναι εκείνος που φροντίζει πάντα να διαψεύδεται.
27
Η σιωπή δεν διδάσκει. Διογκώνει.
30
Η σκέψη πέφτει σαν το χιόνι. Είναι ο Χειμώνας του σώματος.
52
Η μεγαλούπολη είναι ο παράδεισος της δεισιδαιμονίας. Όλοι οι δαίμονες και οι άγγελοι υπερίπτανται έξω.
89
Αττική ηλιοφάνεια, έρωτας ερωτευμένος με τον εαυτό του, απόλυτη κατάφαση, αόριστο πένθος.
90
Το καλύτερο δεν υπήρξε παρά εκεί που δεν ακολουθήσαμε.
125
Το ρήμα "Είμαι" κλίνεται μέχρι τελικής Πτώσεως.
(Αποσπάσματα από τις βέβηλες σκέψεις του Νικόλα Σεβαστάκη, εκδ. Αλεξάνδρεια)
Ωραίες οι βέβηλες σκέψεις του κύριου Σεβαστάκη... Νομίζω ότι η τελευταία είναι αυτή που προτιμώ πιο πολύ... Αυτό που με τσάκισε όμως είναι "το χαμηλοτάβανο νησί". Μου θύμισε το ποίημα "Επαρχία", του Χρ. Λάσκαρη, όπως το διάβασα στο μπλογκ ενός άλλου φίλου, συναδέλφου και συν- μπλόγκερ, το aerapatera.wordpress.com:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσος θάνατος κυκλοφορεῖ στούς δρόμους,
πόσος καλοντυμένος θάνατος:
ἂντρεςμές στ᾽ ἀκριβά κοστούμια τους
γυναῖκες μέσα στά πλούσια παλτά τους.
Δείχνουνε ζωντανοί
καί δέ θα μπορούσες να τούς πεῖς ευτυχισμένους
καθώς με δῶρα ὲπισκέψεις ἀνταλλάσουνε.
Μά τό βράδυ
πού ἐπιστρέφουνε στά σπίτια τους
κι ἀρχίζουν να ξεντύνονται ἀργά,
μέσα ἀπ᾽τόν καθρέφτη
ἓνας πεθαμένος τούς κοιτάζει.
(Χρ.Λάσκαρης-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-Γαβριηλίδης)
Που μου θύμισε κι εμένα εκείνους τους άλλους, στίχους του Νίκου Βαραλή, ¨Ποιητής στην επαρχία¨. Ελαφρά παραλλαγμένους τους παραθέτω:
ΑπάντησηΔιαγραφή" Τελικά είμαι κάτοικος άλλης χώρας και τώρα εξόριστος..."
Ε, Κατερινάκι;