Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Ο "ήλιος του απογεύματος"... Κ.Π. Καβάφης γεννιέται και πεθαίνει την ίδια μέρα!

Ένα από τα πιο αγαπημένα, και γλυκά, και τρυφερά ποιήματα χωρισμού, από τον Κ. Π. Καβάφη, τον τεχνίτη του υπαινιγμού.
Ένα ποίημα που δε λέει τίποτα συγκεκριμένο, μια ματιά που χαϊδεύει τα αντικείμενα ενός δωματίου που δεν υπάρχει πια, μιας αγάπης που δεν υπάρχει πια. Ενός ποιητή που υπάρχει για πάντα.


Ο ήλιος του απογεύματος

Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω.
Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ’ η πλαγινή 
για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε
γραφεία μεσιτών, κ’ εμπόρων, κ’ Εταιρείες.

A η κάμαρη αυτή, τι γνώριμη που είναι.

Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,
κ’ εμπρός του ένα τουρκικό χαλί·
σιμά το ράφι με δυο βάζα κίτρινα.
Δεξιά· όχι, αντικρύ, ένα ντολάπι με καθρέπτη.
Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε·
κ’ η τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.
Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι
που αγαπηθήκαμε τόσες φορές.

Θα βρίσκονται ακόμη τα καϋμένα πουθενά.

Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι·
ο ήλιος του απογεύματος τώφθανε ώς τα μισά.

...Aπόγευμα η ώρα τέσσερες, είχαμε χωρισθεί
για μια εβδομάδα μόνο ... Aλλοίμονον,
η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.


Ο Κ. Π. Καβάφης γεννήθηκε σα σήμερα. στις 29 Απριλίου 1863 ατην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και πέθανε πάλι στις 29 Απριλίου 1933 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.




Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Γιώργου Σαραντάρη, Νὰ κοιμᾶσαι νηστικός


Νὰ κοιμᾶσαι νηστικός

Νὰ κομᾶσαι νηστικός σὲ μία σοφίτα
Νὰ εἶσαι ὁ τεμπέλης τοῦ σπιτιοῦ
Νὰ γίνεσαι σκουπίδι
Ὅταν ἀνοίγεται ἕνα λερωμένο στόμα
Θὰ σηκώσω τὸ γιακὰ
Γιὰ νὰ φύγω σὰν ἕνας λῃστὴς
Ἀπὸ τὸ δικό μου σπίτι
Θὰ κοιμηθῶ στοὺς δρόμους
Γιὰ νὰ νιώσω ὁλάκερη τὴν πολιτεία
Νὰ τουρτουρίζει μαζί μου
Στὸ παλτό μου ἔχω ἕνα λεκὲ
Ἀλλὰ εἶναι καλὸ ποὺ δὲν τὸν βλέπω
Θὰ τὸ ξαπλώσω χάμω
Καὶ θὰ στρωθῶ πάνω του
Νὰ πιῶ λίγη βραδυὰ
Στὴ γωνιὰ τοῦ ἔρημου κήπου
Θὰ αἰστανθῶ τὴ σελήνη
Ὅπως δὲν αἰστάνθηκα τίποτε
Στὴ ζωή μου
Θὰ τὴν αἰστανθῶ στὰ χείλια μου
Σὰν ἕνα ἀχλάδι
Στὰ μάγουλα
Σὰν ἄλλα μάγουλα.



Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Νίκος Καρούζος, Πάσχα 1987

Πολύ μου άρεσε χθες βράδυ στον ΄Αη Γιώργη της πλατείας Καρύτση. Περνούσαμε όλη τη Σταδίου μες στη μέση δίχως να σκεφτόμαστε αυτοκίνητα, μηχανάκια, τίποτα. Πόσο ωραίο είναι να διαφεντεύεις την πορεία σου, ακόμα κι αν συνοδεύεις, κι αν περπατάς πίσω από το θάνατο. Και όχι μόνο τον περπατάς, αλλά και τον πατάς κάτω. Οι φωνές των τενόρων της Λυρικής Σκηνής που έψελναν, "Φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και τον Χάρο". Και θυμήθηκα εκείνο το άλλο μαγικό Πάσχα, του Καρούζου:

Πάσχα 1987

Λαμπρύνομαι ως άτομο μα όχι στην ολότητα.
Η λάμψη όμως εκπηγάζει από εκείνη των ψυχών
τη σύναξη
που διαφεντεύει γαλαζοπράσινο.
Αποφεύγω τα μηνύματα
κι αποφεύγω τα αυτοκίνητα.
Είμαι διαβάτης-επιβάλλομαι 
στην κίνηση. 


Καλή Ανάσταση σε όλους με τους αγαπημένους σας!

(Πηγή ποιήματος:www.bookpress.gr)