" Το θάνατο ενός γνωστού συγγραφέα διαδέχεται η δημοσιογραφική βουλιμία και η αναγνωστική έξαψη. Πολύ περισσότερο όταν ο θάνατος αυτός δεν ήρθε αβίαστα και η ζωή του δεν υπάκουε στα κοινά μέτρα" . Για το θάνατο του Κώστα Ταχτσή αυτά έγραψε ο Μένης Κουμανταρέας στο αφήγημά του από το ομώνυμο βιβλίο " Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα". Κι άλλα πολλά έγραψε, " σε θυμάμαι" έλεγε, "σε θυμάμαι". Κι είναι να απορείς γιατί θα μπορούσε το "σε" να είναι "με" και να μιλάει για το δικό του άδοξο τέλος. Πως πέθαναν κι οι δυο φριχτά, αφύσικα και τρομαγμένα. Πως τους βρήκαν, κι αυτό από μόνο του είναι λάθος για όλους τους ανθρώπους, πόσο μάλλον για αυτούς.
Γράφει ο Μένης: " Τελειώνοντας, θα ήθελα να σου πω ότι συχνά σε σκέφτομαι διαβάζοντας το αστυνομική δελτίο. Είναι γεμάτο φόνους σαν τον δικό σου. Κι αν για κάποια από αυτά τα εγκλήματα οι δολοφόνοι πιάστηκαν, όμως δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε και δεν αποδίδεται ποτέ. Όταν κάποτε, λίγο καιρό μετά το θάνατό σου, βρέθηκα στην Ασφάλεια για να καταγγείλω μια ληστεία, δήλωσα αναπόφευκτα την ιδιότητα του συγγραφέα. Τότε ο αξιωματικός στο γραφείο του οποίου βρέθηκα με ρώτησε με νόημα: " Είστε κι εσείς συγγραφέας σαν τον Ταχτσή;" Από την απάντησή μου θα έκρινε ποιος είναι ο πραγματικός φταίχτης.
Αχ ρε Μένη. Με το υπόγειο χιούμορ του θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου