Σοφίας Νικολαΐδου, Καλά και Σήμερα, Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου το στήθος

Ημερολόγιο βιβλιοβουλιμίας 

Σάββατο, 21/11/2015

Απόγευμα στον Ιανό. Το βιβλίο της Σοφίας φιγουράρει σε στίβες στην είσοδο. Επιτέλους. Το αγοράζω και το χώνω στο σακίδιο. Το βράδυ βγαίνω. Θα το πιάσω, μα όχι ακόμα.'Οχι ακόμα. Έχω κόσμο στο σπίτι.Να τους ξεφορτωθώ όλους και μετά. Μόνη, σαν προσευχή. Οι προσευχές δε θέλουν κοινό.

Κυριακή 22/11/2015 8.00 π.μ

Ξεκινώ το διάβασμα. Μέχρι τις 12 δεν ξέρω καν πώς περνάει η ώρα. Το χρονικό της αρρώστιας της Σοφίας χορεύει μπροστά στα μάτια μου. Για μένα είναι φτερούγισμα στο στομάχι. Για τη Σοφία είναι φωτιά και μπουρλότο, ξεθεμέλιωμα της ύπαρξης, κάθοδος στον Άδη κι επιστροφή με μια χούφτα χώμα στο χέρι, όπως στα παιδικά μακροβούτια του καλοκαιριού. Κοίτα μαμά τι έπιασα. Μόνο που εδώ δεν είναι άμμος. Όχι, η Σοφία έχει δίκιο: όταν μιλάει η ζωή, η λογοτεχνία να σωπαίνει. Αλλά και πάλι δε γίνεται αλλιώς. Και το κορμί το μαύρο από τις λέξεις περνάει. 

Όλα είναι εδώ, λοιπόν. Η διάγνωση: Καρκίνος; κατά πάσα πιθανότητα ναι. Το αρχικό ξεβόλεμα. Ο πανικός και μετά η ανασύνταξη δυνάμεων. Το γιουρούσι στη αρρώστια. Το γάτζωμα με νύχια και με δόντια από την άγια Καθημερινότητα. Η συσπείρωση δικών και φίλων. Τα ξεκαθαρίσματα: ποιος μένει ποιος φεύγει, ποιος μας κάνει καλό, ποιος μας ρουφάει το μεδούλι. Τι θέλω από τη ζωή μου; Τη ζωή μου. Τα απλά πράγματα: λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου. Περπάτημα στην παραλία. Τιραντάκι και ξεμανίκωτη και το παιδί με το ποδήλατο. Παγωτά και ταινίες. Σεξ. Αγκαλιά. Όχι αγκαλιά. Το δικαίωμα στη ύπαρξη με ονοματεπώνυμο: Μου είναι δύσκολο να χαραμίζω δευτερόλεπτα σε πράγματα που δε με ενδιαφέρουν. Δε θέλω να είμαι περιστατικό, έχω όνομα. Η υπακοή στους γιατρούς. Η αναρχία στους γιατρούς: Γιατρέ, έχεις δει το Νονό;  Η αναρχία στην αρρώστια: Να τα ξυρίσω (τα μαλλιά) με τη ψιλή. Δε θα μου πέσουν, εγώ θα τα ξυρίσω. Οι στιγμές όπου το κοντέρ μηδενίζει: Θέλω να επιστρέψω στο σώμα που ήξερα. Γίνεται, γιατρέ; 

Το Καλά και σήμερα είναι το χρονικό του καρκίνου στο δικό της σώμα. Αλλά οι ιστορίες που μπλέκονται μέσα είναι πολλές. Από τη μια, είναι μια ιστορία παλιννόστησης στην παιδική ηλικία. Τότε που τελείως μαγικά ξέραμε τα σημαντικά και πετούσαμε τα άχρηστα από το παράθυρο. Που θέλαμε βόλτες στην παραλία, γέλια κάτω από τον ήλιο, ένα διπλό κρεβάτι με όσους αγαπάμε πάνω και μια ταινία. Περιποίηση από τη μάνα και τα αδέλφια μας. Λούσιμο και δωράκια από τις φίλες μας.  Από την άλλη μεριά, είναι μια ιστορία ενηλικίωσης. Της Σοφίας, του Σάκη, του Γιάννη. Κυρίως του Γιάννη. Που από τις 8.00 το πρωί που ξεκίνησα το διάβασμα, μέχρι τις 19.00 το απόγευμα που έκλεισα το βιβλίο, έχει μεγαλώσει 15 χρόνια και πετάει χαμηλά πάνω στα Νο 41 παπούτσια του. Που παρακολουθεί άγρυπνα τα πάντα μέσα στο σπίτι. Που βεντουζάρει πάνω στη μάνα του και συμπάσχει σωματικά, άλλοτε αληθινά άλλοτε υποσυνείδητα. Που βλέπει τη μαμά με μαγεμένα μάτια. Που πετά τη μια ατάκα πίσω από την άλλη. Αγαπημένη μου για την απλότητα, την αλήθεια και το θάρρος της: Καληνύχτα κούκλα. Κούκλα με λέει από τότε που αρρώστησα.

Κι είναι κι άλλες ιστορίες, όλες στριμωγμένες κάτω από τις σκοτεινές φτερούγες του καρκίνου. Η ιστορία του ξεσκαρταρίσματος. Φίλοι, οικογένεια, περιστάσεις, επαγγελματικά, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Επανεξετάζονται. Η "επταφοβία". Το λαχείο με το νούμερο 7. Η συγγραφή. Η διδασκαλία. Το σχολείο. Το Δημόσιο. Ο Θεός. Ο καμβάς των εθνικών μας διαπραγματεύσεων. Μάχες που χάνονται. Άλλες που κερδίζονται. Κι άλλες που μένει ακόμα να κερδηθούν. Πάνω από όλες τις ιστορίες, η προσωπική μας ροκιά, με σάουντρακ Αγγελάκα. Καλλλά και σήμερα, λοιπόν. 

Η γραφή κοφτή, σπαθάτη, όπως κι η ίδια η Σοφία. Δε μασάει τα λόγια της, μπήγεται στην καρδιά. Ο καρκίνος έχει πια το δικό του άρωμα, το δικό του σάουντρακ αλλά και τη δικιά του φωνή. Τη φωνή που του έδωσε μια σπουδαία συγγραφέας, μια σπουδαία γυναίκα.  

Κυριακή 22/11/2015 8.00 μ.μ.

Σοφία πλησιάζουν Χριστούγενα. Κι αυτά, και τα επόμενα, και όλα τα Χριστούγεννα, θα σκέφτομαι τις σκέψεις σου της Τετάρτης 31ης Δεκεμβρίου 2014: "Φέτος θα κάνω μόνο πράγματα που αγαπώ. Θα βλέπω μόνο τους ανθρώπους που θέλω. Δε θα ξοδευτώ σε ανοησίες, ο χρόνος είναι πολύτιμος. Δε θα ανεχτώ, δε θα καταπιώ, δε θα υποστώ. Δε θέλω βαρίδια στα πόδια μου. Θέλω χαρά. Ακούς, Άγιε Βασίλη; Χαρά σε συσκευασία δώρου. Σε μεγάλο κουτί".

Χαρά και υγεία!

Καληνύχτα κούκλα.

(Πορτραίτο με τίτλο Brave, της Αλεξίας Μαρούλη, για τις μητέρες που νόσησαν)