1.
Υπάρχει μια κούραση της αφηρημένης ευφυίας , και είναι η πιο φρικτή κούραση που υπάρχει. Δε βαραίνει όπως η σωματική κούραση, ούτε ανησυχεί όπως η κούραση της γνώσης που αποκτάται μέσω της συγκίνησης. Είναι το βάρος από τη συνείδηση του κόσμου, σα να μην μπορείς να αναπνέεις με την ψυχή.
2.
Η μοναξιά με απελπίζει. Η συντροφιά των άλλων με καταπιέζει.Η παρουσία του άλλου αποπροσανατολίζει τις σκέψεις μου. Οι συνήθειές μου είναι της μοναξιάς, όχι των ανθρώπων.
3.
Είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν θεοί, είμαστε σκλάβοι τους.
4.
Ο μυθιστοριογράφος είμαστε όλοι εμείς, και διηγούμαστε εφόσον βλέπουμε, γιατί βλέπω είναι μια πράξη πολύπλοκη, όπως όλα τα πράγματα.
5.
Αναγνωρίζω με θλίψη ότι η ανθρώπινη καρδιά μου είναι στεγνή, Για μένα έχει μεγαλύτερη αξία ένα επίθετο από έναν αληθινό λυγμό της ψυχής.
6.
Η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα είναι η ίδια του η ψυχή, και τα υπόλοιπα- ο εξωτερικός κόσμος και οι άλλοι- ένας ακαλαίσθητος εφιάλτης, όπως στα όνειρα, το αποτέλεσμα μιας δυσπεψίας του πνεύματος.
7.
Για να καταλάβω κατέστρεψα τον εαυτό μου. Καταλαβαίνω είναι ξεχνώ να αγαπώ.
8.
Όλα με κουράζουν, ακόμα κι αυτά που δε με κουράζουν. Η χαρά μου είναι τόσο οδυνηρή όσο και η οδύνη μου. Ανάμεσα σε μένα και τη ζωή υπάρχει ένα λεπτό τζάμι.Παρότι βλέπω και καταλαβαίνω τη ζωή ξεκάθαρα δεν μπορώ να την αγγίξω.
9.
Η ζωή ζημιώνει την έκφραση της ζωής. Αν ζούσα έναν μεγάλο έρωτα δε θα μπορούσα ποτέ να τον διηγηθώ.
10.
Όπως κάθε άτομο με μεγάλη πνευματική κινητικότητα, νιώθω έναν οργανικό και μοιραίο έρωτα για την σταθερότητα. Μισώ την καινούρια ζωή και τα άγνωστα μέρη.
«Για τον κοινό άνθρωπο, αισθάνομαι είναι ζω και σκέφτομαι είναι ξέρω να ζω. Για μένα, σκέφτομαι είναι ζω, και αισθάνομαι δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από την τροφή της σκέψης.»
«Όσο πιο διαφορετικός είναι ο κάποιος από μένα, τόσο πιο πνευματικός μου φαίνεται, γιατί εξαρτάται λιγότερο από την υποκειμενικότητά μου. Και γι᾽ αυτό ακριβώς η επιμελής και διαρκής μου μελέτη είναι αυτή η κοινή ανθρωπότητα που απεχθάνομαι και από την οποία απέχω. Την αγαπώ γιατί τη μισώ. Μου αρέσει να τη βλέπω γιατί απεχθάνομαι να την αισθάνομαι.
Το τοπίο, τόσο θαυμάσιο ως πίνακας, είναι εν γένει άβολο ως κλίνη.»
«Όσο περισσότερο βυθίζομαι μέσα μου, όλα τα μονοπάτια του ονείρου με οδηγούν στα ξέφωτα της αγωνίας.»
«Η ζωή μου είναι σαν να με χτυπούσαν με αυτήν….
Εγώ την ημέρα είμαι μηδαμινός, αλλά τη νύχτα είμαι εγώ.»
«Έχω δημιουργήσει μέσα μου πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες. Αδιάκοπα δημιουργώ προσωπικότητες. Κάθε ένα από τα όνειρα μου, τη στιγμή ακριβώς που ονειρεύομαι έχει ήδη ενσαρκωθεί σε ένα άλλο πρόσωπο που το ονειρεύεται, εκείνο, όχι εγώ.
Για να δημιουργώ καταστρέφομαι. Έχω τόσο πολύ αποκαλύψει το εσωτερικό της ψυχής μου, ώστε μέσα μου δεν υπάρχω παρά μόνο εξωτερικά. Είμαι η ζωντανή σκηνή όπου ανεβαίνουν διάφοροι ηθοποιοί και ζωντανεύουν διαφορετικά έργα.»
«Αλλά η αντίθεση δεν με συνθλίβει – με απελεθερώνει. Η ειρωνεία που υπάρχει σ΄αυτήν είναι αίμα μου. Αυτό που θα έπρεπε να με ταπεινώνει είναι η σημαία που ξεδιπλώνω.
Και το γέλιο με το οποίο θα έπρεπε να γελάω με τον εαυτό μου είναι μια σάλπιγγα με την οποία χαιρετώ και δημιουργώ την αυγή στην οποία μεταλάσσομαι.»
«Γράφω, λυπημένος, στο ήσυχο δωμάτιό μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα. Κι αναρωτιέμαι αν η φωνή μου, φαινομενικά τόσο ασήμαντη, δεν ενσαρκώνει την ουσία χιλιάδων φωνών, τη δίψα να μιλήσουν χιλιάδων ζωών, την υπομονή εκατομμυρίων ψυχών υποταγμένων σαν την δική μου στο καθημερινό πεπρωμένο, στο ανώφελο όνειρο, στην ελπίδα που δεν αφήνει ίχνη. Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει.»
Υπάρχει μια κούραση της αφηρημένης ευφυίας , και είναι η πιο φρικτή κούραση που υπάρχει. Δε βαραίνει όπως η σωματική κούραση, ούτε ανησυχεί όπως η κούραση της γνώσης που αποκτάται μέσω της συγκίνησης. Είναι το βάρος από τη συνείδηση του κόσμου, σα να μην μπορείς να αναπνέεις με την ψυχή.
2.
Η μοναξιά με απελπίζει. Η συντροφιά των άλλων με καταπιέζει.Η παρουσία του άλλου αποπροσανατολίζει τις σκέψεις μου. Οι συνήθειές μου είναι της μοναξιάς, όχι των ανθρώπων.
3.
Είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν θεοί, είμαστε σκλάβοι τους.
4.
Ο μυθιστοριογράφος είμαστε όλοι εμείς, και διηγούμαστε εφόσον βλέπουμε, γιατί βλέπω είναι μια πράξη πολύπλοκη, όπως όλα τα πράγματα.
5.
Αναγνωρίζω με θλίψη ότι η ανθρώπινη καρδιά μου είναι στεγνή, Για μένα έχει μεγαλύτερη αξία ένα επίθετο από έναν αληθινό λυγμό της ψυχής.
6.
Η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα είναι η ίδια του η ψυχή, και τα υπόλοιπα- ο εξωτερικός κόσμος και οι άλλοι- ένας ακαλαίσθητος εφιάλτης, όπως στα όνειρα, το αποτέλεσμα μιας δυσπεψίας του πνεύματος.
7.
Για να καταλάβω κατέστρεψα τον εαυτό μου. Καταλαβαίνω είναι ξεχνώ να αγαπώ.
8.
Όλα με κουράζουν, ακόμα κι αυτά που δε με κουράζουν. Η χαρά μου είναι τόσο οδυνηρή όσο και η οδύνη μου. Ανάμεσα σε μένα και τη ζωή υπάρχει ένα λεπτό τζάμι.Παρότι βλέπω και καταλαβαίνω τη ζωή ξεκάθαρα δεν μπορώ να την αγγίξω.
9.
Η ζωή ζημιώνει την έκφραση της ζωής. Αν ζούσα έναν μεγάλο έρωτα δε θα μπορούσα ποτέ να τον διηγηθώ.
10.
Όπως κάθε άτομο με μεγάλη πνευματική κινητικότητα, νιώθω έναν οργανικό και μοιραίο έρωτα για την σταθερότητα. Μισώ την καινούρια ζωή και τα άγνωστα μέρη.
«Για τον κοινό άνθρωπο, αισθάνομαι είναι ζω και σκέφτομαι είναι ξέρω να ζω. Για μένα, σκέφτομαι είναι ζω, και αισθάνομαι δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από την τροφή της σκέψης.»
«Όσο πιο διαφορετικός είναι ο κάποιος από μένα, τόσο πιο πνευματικός μου φαίνεται, γιατί εξαρτάται λιγότερο από την υποκειμενικότητά μου. Και γι᾽ αυτό ακριβώς η επιμελής και διαρκής μου μελέτη είναι αυτή η κοινή ανθρωπότητα που απεχθάνομαι και από την οποία απέχω. Την αγαπώ γιατί τη μισώ. Μου αρέσει να τη βλέπω γιατί απεχθάνομαι να την αισθάνομαι.
Το τοπίο, τόσο θαυμάσιο ως πίνακας, είναι εν γένει άβολο ως κλίνη.»
«Όσο περισσότερο βυθίζομαι μέσα μου, όλα τα μονοπάτια του ονείρου με οδηγούν στα ξέφωτα της αγωνίας.»
«Η ζωή μου είναι σαν να με χτυπούσαν με αυτήν….
Εγώ την ημέρα είμαι μηδαμινός, αλλά τη νύχτα είμαι εγώ.»
«Έχω δημιουργήσει μέσα μου πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες. Αδιάκοπα δημιουργώ προσωπικότητες. Κάθε ένα από τα όνειρα μου, τη στιγμή ακριβώς που ονειρεύομαι έχει ήδη ενσαρκωθεί σε ένα άλλο πρόσωπο που το ονειρεύεται, εκείνο, όχι εγώ.
Για να δημιουργώ καταστρέφομαι. Έχω τόσο πολύ αποκαλύψει το εσωτερικό της ψυχής μου, ώστε μέσα μου δεν υπάρχω παρά μόνο εξωτερικά. Είμαι η ζωντανή σκηνή όπου ανεβαίνουν διάφοροι ηθοποιοί και ζωντανεύουν διαφορετικά έργα.»
«Αλλά η αντίθεση δεν με συνθλίβει – με απελεθερώνει. Η ειρωνεία που υπάρχει σ΄αυτήν είναι αίμα μου. Αυτό που θα έπρεπε να με ταπεινώνει είναι η σημαία που ξεδιπλώνω.
Και το γέλιο με το οποίο θα έπρεπε να γελάω με τον εαυτό μου είναι μια σάλπιγγα με την οποία χαιρετώ και δημιουργώ την αυγή στην οποία μεταλάσσομαι.»
«Γράφω, λυπημένος, στο ήσυχο δωμάτιό μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα. Κι αναρωτιέμαι αν η φωνή μου, φαινομενικά τόσο ασήμαντη, δεν ενσαρκώνει την ουσία χιλιάδων φωνών, τη δίψα να μιλήσουν χιλιάδων ζωών, την υπομονή εκατομμυρίων ψυχών υποταγμένων σαν την δική μου στο καθημερινό πεπρωμένο, στο ανώφελο όνειρο, στην ελπίδα που δεν αφήνει ίχνη. Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου