Για τους φίλους που μεγαλώνουν μαζί για τους φίλους που δε γερνάνε μαζί

Πίσω σε μια ασπρόμαυρη εποχή, οι Peter Paul and Mary ήταν οι ήρωες των παιδικών μου χρόνων. Δε χρειάζονταν στούντιο, ντραμς, πολύπλοκες ενορχηστρώσεις, σπόνσορες και μανατζαραίους. Δυο κιθάρες και μια βελούδινη τριφωνία, μεγάλο δέσιμο και πλάκες στη σκηνή έφτιαχναν μια μολότοφ σοβαρότητας ανακατεμένης με γέλιο, απλότητα και ευφυία. Τους Peter Paul and Mary προσπαθούσαμε να μιμηθούμε με το φίλο μου το Δημήτρη. Το ντουέτο μας, το Ξύλο και το Μέταλλο, ήταν ανάρπαστο σε πάρτι και σχολικές γιορτές, αντί για κάλαντα ελληνικά παίρναμε σβάρνα τις πόρτες φίλων άγρια χαράματα και τους ξυπνάγαμε ωρυόμενοι με το a soaling (κάλαντα λίγο παλιά, πολύ αμερικάνικα). Στο "παίξτε μας κάτι" βουτάγαμε την κιθάρα και παίζαμε το μεγάλο μας σουξέ lemon tree ενώ σε κανένα κασετόφωνο δεν είχε μείνει πορτάκι από τα μπρος πίσω της κασέτας για να " βγουν" τα ματζόρε και οι εβδόμες που εγώ δεν τα' πιανα πολύ αλλά ο Δημήτρης τα ' χε αμέσως. Κι έκανε κι εκείνο το σπάσιμο στο μικρό δαχτυλάκι για να πιάσε το μπαρέ, ενώ εγώ πιο πολύ εστίαζα στο να βγάλω τα κοκοράκια της Mary Travers  (γιατί ήμουνα και λίγο Joan Baez, ή νόμιζα ότι ήμουν). 
Οι Peter Paul and Mary δεν υπάρχουν πια αλλά πρόλαβαν και γέρασαν μαζί. Το Ξύλο και το Μέταλο υπάρχουν. Δε θα γεράσουν όμως μαζί. 

ίσως για αυτό γίνονται όσα δε θα έπρεπε να γίνουν
δε γερνάει ποτέ αυτό που δεν έχουμε
τα ακατανόητα μπαίνουν σε μια θέση
το φως ανάβει
το φως δε γερνάει ποτέ 

Πού έχουν πάει όλα τα λουλούδια, Δημήτρη;